Aandacht is de sleutel tot de kennis van het leven.
In deze tijd waar alles getraind word, vergeet men al te vaak dat er maar één training nodig is. Dat is jezelf trainen in aandacht.
Jezelf trainen in aandacht geven, is het enige wat nodig is om geluk te ervaren. Geluk is die toestand van de lichaamsgeest, waar alle noden, behoeften, wensen en emoties zwijgen. Dan is er letterlijk ruimte om te ‘zijn’ .
Dit is de toestand waarin monniken, niet alleen een perfect ronde inktcirkel borstelen, maar ook dat de densiteit van de inkt over de gehele cirkel dezelfde is!
Trainen in aandacht is trainen in één puntigheid. De geest is één puntig als deze verbonden is met 1 of meerdere van de 5 zintuigen. Aandacht geven maakt de verbinding tussen de geest en de zintuigen mogelijk.
In de praktijk geef je de geest een klank om naar te luisteren. Of iets om naar te kijken zoals bij mandala. Of iets om te voelen, een geur om te ruiken of een smaak om te proeven. Of de geest luistert naar de klank van bv. je mantra of je geest is vertrokken met een of andere banale gedachte trein.
Het gaat erom dat de geest geen 2 dingen tegelijk kan doen. Of je leest je krant of je luistert naar je vrouw. Beide tegelijk doen kan niet. Doe je dat toch, dan weet je niet echt wat er in de krant stond en al helemaal niet wat je vrouw gevraagd had.
Met aandacht werken werd vroeger als één van de hoogst te bereiken doelen in het leven gezien. Het verhaal gaat dat de slager van de Maharadja zijn werk deed met een mes, al generaties in de familie, dat altijd scherp bleef en nooit moest geslepen worden, daar het mes de slager precies vertelde hoe het moest gebruikt worden…Ook in de dagelijkse praktijk als bij zagen, waar je luistert naar het geluid dat de zaagtanden maken bij het doorklieven van het hout, en kijkt naar het raakpunt waar de zaagtanden en het hout samenkomen vertelt het werk zelf, hoe het goed en in dit geval recht gedaan kan worden.
Deze kwaliteit van werk vinden we terug in oude architectuur en industriële architectuur, schilder- en beeldhouwkunst, antieke meubels en zeker ook in huisgerief. Nu algemeen erkend als kunst, zagen die oude meesters het eerder als ambacht en signeerden hun werken dan ook niet.
Aandacht geven voor dat wat er op dit moment gaande is, lijkt zo evident. En dat is het ook!
Meer is niet nodig. Het is dan ook de enige manier om in het Nu te zijn.
Vreugde in ons hart, wat onze natuurlijke staat is, kan alleen gevoeld worden in het Nu. Niet als die vreugde bedolven is door alles uit het verleden of angsten voor de toekomt.
Kennis van het leven gaat in de 1e plaats over hoe te leven in het nu. Ofwel lopen we mee met de olifant naar het verleden, ofwel lopen we mee naar de toekomst. Geen van beide richtingen zal ons wijzer maken over welke kennis dan ook. Alleen tussen de 2 olifanten, in het nu, is er dat weten.
Kennis van het leven gaat over:
Aandacht. Dat is de sleutel.
Nu. Dit moment alléén kan er iets veranderen, kan ik kiezen om mezelf te aanvaarden.
Rust. Daar gaat het om. Temidden van alle tumult, alle pijn, alle lijden, toch die altijd aanwezige, heldere rust in jezelf ervaren.
Herinnering. Zomaar ineens het bevrijdende besef: mijn God, ondanks alles voel ik mij goed.
Aandacht verbindt je met het nu. In het nu is er rust. In rust is er herinnering. Herinnering brengt de zon van gezondheid terug.
Peter Van Herck